Leerkracht zijn anno 2019, het is niet eenvoudig.
Ouders die beslissingen van de klassenraad aanvechten maken dat leerkrachten uren bezig zijn om eventuele beslissingen – meestal preventief – te kunnen staven. Planlast was een belangrijk onderwerp de voorbije jaren en de overheid heeft verschillende maatregelen genomen om dit in te perken. Er wordt echter ook heel wat papieren rompslomp opgelegd door de onderwijskoepels die schijnbaar minder bezig zijn met de consequenties ervan.
De komst van kinderen, die weinig of geen Nederlands spreken, maakt dat leerkrachten zich op allerlei manieren verstaanbaar moeten maken. Dit vraagt extra energie van de leerkracht. Taalbaden kunnen de leerkracht hier ontlasten maar toch wordt deze mogelijkheid te weinig ingezet door scholen.
Ook het M-decreet blijft een bron van frustratie omdat leerkrachten zich te weinig ondersteund voelen. We hebben de voorbije jaren ingezet op ondersteuning op het niveau van de verhoogde zorg maar hebben daarbij de basiszorg verwaarloosd. Het is nochtans de basiszorg die cruciaal is voor de draagkracht van de leerkracht, de leerling en de hele klas. Om dit te kunnen bewerkstellingen zijn er meer uren zorg nodig. De zorgcoördinator en zorgleerkrachten worden momenteel overbevraagd. Er zijn er per school te weinig in verhouding tot het aantal kinderen. Daarnaast moeten we ook durven inzetten op kleinere klassen. De huidige diversiteit in de klas maakt dat kleinere groepen nodig zijn om ieder kind te geven waar het recht op heeft.. Dit moet mogelijk zijn wanneer we weten dat 22.000 van de 180.000 personeelsleden niet terug te vinden zijn in de school.
Tenslotte dienen we de directeurs meer slagkracht te geven door hen beter de omkaderen en te professionaliseren. Een degelijke opleiding onafhankelijk van de koepel, is hier meer dan nodig.
U leest het, er zijn nog heel wat werkpunten. De N-VA heeft dit kort samengevat in de afbeelding aan het begin van dit artikel.
